W każdej grupie leczniczej różnice w utracie wagi pomiędzy badanymi w najniższej jednej trzeciej adherencji w porównaniu z najwyższą tercją adherencji były znaczące, jak określono za pomocą testów sumy rang Wilcoxona. W grupie leczenia skojarzonego, 19 osób w środkowej jednej trzeciej przynależności wypełniło 100,7 . 9,6 rekordów i straciło 12,2 . 9,8 kg, podczas gdy w grupie leczonej wyłącznie modyfikacją stylu życia, 19 osób w trzeciej połowie zgodności ukończyło 100,3 . 8,5 rejestrów i utraconych 8,7 . 7,2 kg. Znaczenie rejestrowania przyjmowania pokarmu zostało dodatkowo ujawnione poprzez badanie tych w najwyższych i najniższych tercjach przylegania w grupie leczenia skojarzonego oraz w grupie leczonej samą modyfikacją stylu życia. W obu grupach osoby z najwyższą tercją adherencji straciły ponad dwukrotnie większą wagę niż osoby z najniższej jednej trzeciej przynależności (ryc. 3). Ci, na przykład, w grupie leczenia skojarzonego, którzy zarejestrowali przyjmowanie pokarmu, często tracili większą wagę niż ci, którzy tak rzadko (18,1 . 9,8 kg vs. 7,7 . 7,5 kg, P = 0,04).
Chemia surowicy
Tabela 2. Tabela 2. Zmiany czynników ryzyka sercowo-naczyniowego w 52. tygodniu w czterech grupach, określone przez analizę obserwacyjną ostatniej obserwacji. W żadnym momencie nie zaobserwowano istotnych różnic w zmianach czynników ryzyka sercowo-naczyniowego między czterema grupami. Tabela 2 pokazuje wyniki dla 52. tygodnia. Łącząc te cztery grupy, zaobserwowano znaczące zmniejszenie poziomów triglicerydów (P = 0,003), glukozy (P <0,001) i insuliny oraz insulinooporności (P <0,001 dla obu porównań). Zmniejszyły się również poziomy całkowitego cholesterolu (P = 0,02), podczas gdy poziom cholesterolu HDL wzrósł (P = 0,003). Analiza częściowej korelacji, która kontrolowała grupę terapeutyczną, wykazała, że utrata masy ciała w 52 tygodniu była skorelowana ze spadkiem poziomów triglicerydów (r = 0,31, P <0,001), poziomem insuliny (r = 0,28, P <0,001) i insulinoopornością (r = 0,24, p = 0,006) i ze wzrostem poziomów cholesterolu HDL (r = 0,26, p = 0,004).
Ciśnienie krwi i puls
Tabela 3. Tabela 3. Zmiany ciśnienia krwi i tętna podczas jednego roku leczenia w czterech grupach, określone przez analizę obserwowaną w ostatniej obserwacji. W 18 tygodniu skurczowe i rozkurczowe ciśnienie krwi zmniejszyło się bardziej w grupie leczonej modyfikacją stylu życia, niż w grupie, której podawano sibutraminę w monoterapii lub grupie otrzymującej sybutraminę i krótką terapię (p <0,001 dla obu porównań) (Tabela 3). Rozkurczowe ciśnienie krwi wzrosło o około 3 mm Hg w grupie, której podawano sibutraminę w monoterapii, a grupie podano sybutraminę i krótką terapię. W ciągu jednego roku nie stwierdzono istotnych różnic między grupami pod względem zmian skurczowego lub rozkurczowego ciśnienia krwi. Zmiany w tętnie wpływają na zmiany ciśnienia krwi (Tabela 3). Analiza częściowej korelacji, która kontrolowała grupę leczoną wskazała, że spadek masy ciała w 52. tygodniu był skorelowany ze spadkiem skurczowego ciśnienia krwi (r = 0,33, P <0,001), rozkurczowego ciśnienia krwi (r = 0,22, P = 0,004) i pulsem szybkość (r = 0,15, P = 0,05).
Redukcja leków na podstawie stanu sercowo-naczyniowego
Trzydziestu czterech pacjentów przyjmujących sybutraminę (14 w grupie przyjmującej sibutraminę w monoterapii, 12 w grupie leczenia skojarzonego i 8 w grupie otrzymującej sibutraminę w połączeniu z krótką terapią) otrzymało zmniejszone dawki w odpowiedzi na wzrost skurczowego lub rozkurczowego ciśnienia krwi o 10 mm Hg lub więcej powyżej linii podstawowej lub wzrost częstości tętna wynoszący 15 procent lub więcej
[patrz też: diklofenak, klimakterium, alemtuzumab ]
[przypisy: weterynarz szczecin 24h, jak wygląda półpasiec zdjęcia, przeglądarka skierowań na leczenie nfz ]
