Syldenafil hamuje fosfodiesterazę typu 5, enzym, który metabolizuje cykliczny monofosforan guanozyny, tym samym zwiększając cykliczne hamowanie relaksacji i hamowania wzrostu komórek mięśni gładkich guanozyny, w tym w płucach. Metody
W tym podwójnie ślepym, kontrolowanym placebo badaniu losowo przydzielono 278 pacjentów z objawowym tętniczym nadciśnieniem płucnym (idiopatycznym lub związanym z chorobą tkanki łącznej lub z naprawionymi wrodzonymi przeciekami ogólnoustrojowymi) do placebo lub syldenafilu (20, 40 lub 80 mg) doustnie trzy razy na dobę przez 12 tygodni. Pierwszorzędowym punktem końcowym była zmiana od linii bazowej do 12 tygodnia w odległości pokonanej w ciągu sześciu minut. Zmieniono także średnią wartość ciśnienia tętniczego płuc i klasy funkcjonalnej Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) oraz częstość występowania pogorszenia stanu klinicznego, ale badanie nie miało wpływu na ocenę śmiertelności. Pacjenci kończący 12-tygodniowe badanie z randomizacją mogli wziąć udział w długoterminowym badaniu rozszerzającym.
Wyniki
Odległość wzrosła o sześć minut w stosunku do wartości wyjściowych we wszystkich grupach syldenafilu; średni skorygowany efekt placebo wyniósł 45 m (+ 13,0 procent), 46 m (+ 13,3 procent) i 50 m (14,7 procent) odpowiednio dla 20, 40 i 80 mg syldenafilu (p <0,001 dla wszystkich porównania). Wszystkie dawki syldenafilu zmniejszały średnie ciśnienie tętnicy płucnej (odpowiednio P = 0,04, P = 0,01 i P <0,001), poprawiały klasę czynnościową WHO (odpowiednio: p = 0,003, p <0,001 i p <0,001), oraz były związane z działaniami niepożądanymi, takimi jak uderzenia gorąca, niestrawność i biegunka. Częstość występowania klinicznego pogorszenia nie różniła się istotnie pomiędzy pacjentami leczonymi syldenafilem a pacjentami leczonymi placebo. Spośród 222 pacjentów kończących rok leczenia monoterapią syldenafilem, poprawa w stosunku do wartości wyjściowej w ciągu jednego roku w odległości szedł w ciągu sześciu minut wyniosła 51 metrów.
Wnioski
Syldenafil poprawia wydolność wysiłkową, funkcjonalną klasę WHO i hemodynamikę u pacjentów z objawowym tętniczym nadciśnieniem płucnym.
Wprowadzenie
Płucne nadciśnienie tętnicze definiuje się jako grupę chorób charakteryzujących się postępującym wzrostem oporu naczyniowego płuc, prowadzącą do niewydolności prawej komory i przedwczesnej śmierci.1,2 Mechanizmy patologiczne w tej chorobie obejmują dysfunkcję śródbłonka płuc, która prowadzi do upośledzenia wytwarzania leków rozszerzających naczynia krwionośne, takie jak tlenek azotu i prostacyklina oraz nadekspresja czynników zwężających naczynia, takich jak endotelina-1,3,4 Leczenie obejmuje konwencjonalne środki (antykoagulanty, diuretyki, digoksyny i dodatkowy tlen, a także blokery kanałów wapniowych u wybranych pacjentów), leki rozszerzające naczynia i leki antyproliferacyjne. środki takie jak prostanoidy i antagoniści receptora endoteliny, których celem są nieprawidłowości w funkcjonowaniu śródbłonka.
Obecnie zatwierdzono cztery leki stosowane w leczeniu tętniczego nadciśnienia płucnego w Stanach Zjednoczonych i Europie5: dożylny epoprostenol, wziewny analog ilodrostu prostacykliny, podskórnie i dożylnie podawany treprostinil analogu prostacykliny oraz doustny antagonista receptora endoteliny bosentan
[hasła pokrewne: ambroksol, amiodaron, agaricus ]
[patrz też: leki darmowe dla seniorów, przeglądarka skierowań na leczenie uzdrowiskowe z nfz, badania kliniczne w polsce ]
